Context verses Isaiah 57:11
Isaiah 57:1

நீதிமான் மடிந்துபோகிறான், ஒருவரும் அதை மனதில் வைக்கிறதில்லை; புத்திமான்கள் எடுத்துக்கொள்ளப்படுகிறார்கள், ஆனாலும் தீங்குவராததற்குமுன்னே நீதிமான் எடுத்துக்கொள்ளப்படுகிறான் என்பதைச் சிந்திப்பார் இல்லை.

עַל
Isaiah 57:2

நேர்மையாய் நடந்தார்கள், சமாதானத்துக்குள் பிரவேசித்து தங்கள் படுக்கைகளில் இளைப்பாறுகிறார்கள்.

עַל
Isaiah 57:4

நீங்கள் யாரைப் பரியாசம்பண்ணுகிறீர்கள்? யாருக்கு விரோதமாய் வாயைத் திறந்து, நாக்கை நீட்டுகிறீர்கள்? நீங்கள் துரோகம்பண்ணுகிற பிள்ளைகளும், கள்ளச் சந்ததியாருமல்லவோ?

עַל, עַל
Isaiah 57:7

நீ உயரமும் உன்னதமுமான மலைகளின்மேல் உன் மஞ்சத்தை வைக்கிறாய்; அங்கேயும் பலியிடும்படி ஏறுகிறாய்.

שַׂ֖מְתְּ
Isaiah 57:8

கதவுகளுக்கும் நிலைகளுக்கும் பின்னாக உன் ஞாபகக்குறியை வைக்கிறாய்; நீ என்னைவிட்டுப்போய் மற்றவர்களுக்கு உன்னை வெளிப்படுத்தினாய்; ஏறிப்போய் உன் மஞ்சத்தை அகலமாக்கி, அவர்களோடே உடன்படிக்கைபண்ணினாய்; அவர்களுடைய மஞ்சத்தைக் காண்கிற எல்லா இடத்திலும் அதை நேசிக்கிறாய்.

שַׂ֖מְתְּ, כִּ֣י
Isaiah 57:10

வழிதூரமானதால் உழன்றுபோகிறாய்; அது விருதாவென்று நீ சொல்லுகிறதில்லை; உன் கைபெலத்தைக் கண்டுபிடித்தாய், ஆகையால் நீ ஆயாசப்படவில்லை.

לֹ֥א, עַל, לֹ֥א
Isaiah 57:13

நீ கூப்பிடும்போது, உன் கணங்கள் உன்னைத் தப்புவிக்கட்டும்; காற்று அவைகளையெல்லாம் பறக்கடித்து மாயை அவைகளைக் கொண்டுபோம்; என்னை நம்பியிருக்கிறவனோ தேசத்தைச் சுதந்தரித்து, என் பரிசுத்த பர்வதத்திலே காணியாட்சிக்காரனாயிருப்பான்.

וְאֶת
Isaiah 57:15

நித்தியவாசியும் பரிசுத்தர் என்கிற நாமமுள்ளவருமாகிய மகத்துவமும் உன்னதமுமானவர் சொல்லுகிறார்: உன்னதத்திலும் பரிசுத்த ஸ்தலத்திலும் வாசம்பண்ணுகிற நான், பணிந்தவர்களின் ஆவியை உயிர்ப்பிக்கிறதற்கும், நொறுங்கினவர்களின் இருதயத்தை உயிர்ப்பிக்கிறதற்கும், நொறுங்குண்டு பணிந்த ஆவியுள்ளவர்களிடத்திலும் வாசம்பண்ணுகிறேன்.

וְאֶת
Isaiah 57:16

நான் எப்போதும் வழக்காடமாட்டேன்; நான் என்றைக்கும் கோபமாயிருப்பதுமில்லை; ஏனென்றால், ஆவியும், நான் உண்டுபண்ணின ஆத்துமாக்களும், என் முகத்துக்கு முன்பாகச் சோர்ந்துபோகுமே.

כִּ֣י
Isaiah 57:20

துன்மார்க்கரோ கொந்தளிக்கும் கடலைப்போலிருக்கிறார்கள்; அது அமர்ந்திருக்கக் கூடாமல், அதின் ஜலங்கள் சேற்றையும் அழுக்கையும் கரையில் ஒதுக்குகிறது.

לֹ֣א
it
And
whom
וְאֶתwĕʾetveh-ET
of
hast
thou
been
מִ֞יmee
afraid
or
דָּאַ֤גְתְּdāʾagĕtda-AH-ɡet
feared,
וַתִּֽירְאִי֙wattîrĕʾiyva-tee-reh-EE
that
lied,
hast
כִּ֣יkee
thou
and
hast
תְכַזֵּ֔בִיtĕkazzēbîteh-ha-ZAY-vee
not
וְאוֹתִי֙wĕʾôtiyveh-oh-TEE
remembered
me,
לֹ֣אlōʾloh
nor
זָכַ֔רְתְּzākarĕtza-HA-ret
laid
to
לֹאlōʾloh
thy
heart?
שַׂ֖מְתְּśamĕtSA-met
have
not
עַלʿalal
I
לִבֵּ֑ךְlibbēklee-BAKE
peace
my
held
הֲלֹ֨אhălōʾhuh-LOH
even
of
old,
אֲנִ֤יʾănîuh-NEE
and
thou
fearest
מַחְשֶׁה֙maḥšehmahk-SHEH
me
not?
וּמֵ֣עֹלָ֔םûmēʿōlāmoo-MAY-oh-LAHM


וְאוֹתִ֖יwĕʾôtîveh-oh-TEE


לֹ֥אlōʾloh


תִירָֽאִי׃tîrāʾîtee-RA-ee